κάπου εκεί, ανάμεσα σε ένα Σαββατοκύριακο, ανάμεσα σε κάποιο παραβάν, ανάμεσα σε μία υπόσχεση που δε κρατήθηκε, αποφασίζεις ότι πρέπει να πάρεις τη τύχη στα χέρια σου. Συνέχισε να το κάνεις και το γιομάτο Σαββατοκύριακο του Φλεβάρη (από Παρασκευή φεύγουμε). Σε περιμένουμε για στιγμές σα κι αυτή στη φωτογραφία, μια παγωμένη εικόνα με μια ολοζώντανη καρδιά να μας ζεσταίνει, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μας για το πως μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το βίωμα για τη παιδαγωγική του θεάτρου.
Νέος χρόνος, ανήξερος μας ακολουθεί. Εισχώρησαν σαν άνεμοι οι προσδοκίες μας στο κόκκινο σακούλι του.
«Καινούριε χρόνε να μου φέρεις… …, να μου φέρεις…, φέρε μου…»
Και οι στιγμές κυλούν σαν ποτάμι. Στις όχθες του ρέει το 2015, προσπερνά, τη θέση του αφήνει στον επόμενο. Τον αποχαιρετάμε. Τι έχουμε να του πούμε;
«Τις ευχές και όσα περιμένουμε από σένα, μόνοι μας θα τα πραγματοποιήσουμε.»
Χαμογέλασε και μας αποκάλυψε το περιεχόμενο της βαριάς αποσκευής του…
Σκοινιά. Σκοινιά που ξετυλίγουμε, παρατηρούμε, συνομιλούμε μαζί τους σε γλώσσες παράξενες. Σκοινιά που ενώνονται, αφού… «στη ζωή ζούμε εν σχέση»
Και από βάρος, τα σκοινιά γίνονται όνειρα!
Ο χώρος γεμίζει με πλούσια πρωινά, νερά, δάση, αγκαλιές, αντίλαλους, ρόδια, ψυχές, δρόμους, φίδια σύμβολα μεταμόρφωσης, σκοινιά που ονειρεύονται πως γίνονται… μαλλιά.
Σαν νύμφη τη στολίζαμε με τα μαλλιά που διάλεξε. Κάλεσε την ηλιαχτίδα. Θέλησε να τις τα χαρίσει.
Μα πώς εκείνη να την συναντήσει; Ποιο δρόμο της καρδιάς να ακολουθήσει;
Παγωμένη αισθάνεται τις πατημασιές πάνω στο σκούρο ύφασμα. Κυκλοφοριακό ανθρώπινο χάος διακρίνει στην ύφανση. Αναρωτιέται αν θα μπορούσε να επιβιώσει εκεί…
«Είναι ο δικός σου δρόμος ηλιαχτίδα;»
Παραδίπλα η πορεία των αστείρευτων υλικών, της διασκέδασης.
«Μπορεί η ζωή να είναι μόνο έτσι; Θα ‘ναι η αυθεντική που ζητάς;»
Η ηλιαχτίδα διαβαίνει κεντρικά. Ίσως οδηγηθεί στον προορισμό της.
Σταματά στο πρώτο εμπόδιο. Και που νόμιζε πως θα ‘ταν εύκολο…
Συνεχίζει. Σταματά. Με παράπονο το ξεσκεπάζει. «Γιατί άργησες;» ρωτά, μα πρέπει να συνεχίσει – δεν έχει άλλο χρόνο διαθέσιμο.
Συνεχίζει. Σταματά και πάλι. Πισωκοιτά. Δεν το φοβάται, την περιμένει η νύμφη.
Συνεχίζει. Σταματά. Λύνει γρίφους, σιωπά.
Ώσπου, η νύμφη με τα χρυσά μαλλιά στέκεται ολοζώντανη μπροστά της. Με την ομορφιά της να αναμένει το φως της ηλιαχτίδας.
«Να δοθούν τα όνειρα στους ανθρώπους!», αποφάσισαν.
Σε ρυθμική αλληλεγγύη η μοιρασιά. Τα χρυσά σκοινιά ένα ένα αφαιρούνται. Σε σχήματα ενώνονται, σε γραμμές, σε αόρατα νήματα που δένουν τους ανθρώπους σε γεύμα αγάπης. Κι όλοι σε κυκλωτικό ενωτικό χορό, σε διάσταση ουτοπική, που τελικά, πόσο μπορεί να απέχει από την ίδια τη ζωή; Απ’ τη ζωή και το όνειρο του Ουγκοστίνο;
Ενός Πεταλουδόσαυρου, που την αίσθηση της πείνας του καλύπτουν με έτοιμο χυλό από νέκταρ και άκανθους, που χωρίς παράθυρα και καθρέπτες ο απάνθρωπος πύργος του τού ζητά να φορέσει στερητικό κοστούμι ενός άλλου πλάσματος.
Όταν η πείνα και η δίψα ξεχειλίζει το περίγραμμα, βρίσκει τρόπους αναζήτησης του αληθινού κουστουμιού. Κάποιος ίσως «υποχρεωθεί» και σταθεί δίπλα του στον πόνο, στη γνώση, στην αποτυχία, στην συνειδητότητα, στην ελπίδα, στη χαρά, στη σπίθα εκείνη που ανάβει χωρίς να καίει.
Και ο Πεταλουδόσαυρος με τη τραχιά επιφάνεια του δεινόσαυρου και τα φτερά πεταλούδας στην πλάτη δραπετεύει στο άγνωστο. Δεν μπορεί πια να γυρίσει πίσω.
«Ουγκοστίνο… Ουγκοστίνο που είσαι; Ουγκοστίνοοοοοοοοοοοοο…»
Σε συνέχεια του εργαστηρίου μας το προηγούμενο Σάββατο, σας υπενθυμίζουμε ότι η Λίνα η Μαγισσουλίνα έχει ένα ειδικό εισιτήριο για όλους μας, και μας περιμένει αύριο στις 3 το μεσημέρι για μια παιχνιδομαγευτική παράσταση:
«Παιχνιδομαγέματα»
Η Λίνα Μαγισσουλίνα είναι ζωηρή! Πολύ πολύ ζωηρή και κανείς δεν την αντέχει … ούτε για μια στιγμή! Γι αυτό και οι φίλοι της τη φορτώνουν στο μαγικό σκουπάκι της και τη στέλνουν στη Σία Μαγισσία. Και όταν η Λίνα η Μαγισσουλίνα αρχίζει τις σκανδαλιές, τότε όλα γίνονται στ’ αλήθεια «κάτω – άνω»!!! H σοκολατόπιτα κινδυνεύει να γίνει Μαγισσουλινόπιτα, ο Τζουτζούκος αρχίζει να χοροπηδάει και τον κόσμο να χαλάει και όσο για το Σοκολατένιο Πάρκο Ονείρων, λιώνει και απειλεί να πνίξει όλη τη Μαγισσοχώρα!!!!!! Ο Φώς ο Μαγοσοφός είναι ο μόνος που μπορει να σώσει την κατάσταση!!
Άραγε ποια είναι η μικρούλα εκείνη λέξη που θα κάνει τη Λίνα Μαγισσουλίνα να σταματήσει τις σκανταλιές, να διορθώσει τα λάθη της και να αποκτήσει πολλούς και πραγματικούς φίλους;
Μια διαδραστική «παράσταση – παιχνίδι», γεμάτη χρώματα, μουσικές και παραμυθένιες σκηνικές δράσεις, που παρουσιάζεται από τις 02 Νοεμβρίου και κάθε Κυριακή, στις 15:00, στο θέατρο Λύχνος Τέχνης & Πολιτισμού και απευθύνεται σε παιδιά από προσχολική ηλικία μέχρι και έκτη δημοτικού. Τα παιδιά εμπλέκονται στα δρώμενα και, ξετυλίγοντας μαζί με τη μικρή Λίνα Μαγισσουλίνα το κουβάρι της ιστορίας, αντιλαμβάνονται τις έννοιες της φιλίας και της αγάπης. Οι μικροί θεατές ανακαλύπτουν τους τρόπους για να προσεγγίσουν, αλλά και να κρατήσουν κοντά τους πραγματικούς φίλους, ενώ ταυτόχρονα αναπτύσσουν μέσω της φαντασίας τις επικοινωνιακές τους ικανότητες. Εμπλουτισμένη με «μαγευτικά σκηνικά» υψηλής αισθητικής, η παράσταση κερδίζει και παρασύρει μικρούς και μεγάλους από την πρώτη στιγμή!
Στις 10 Ιανουαρίου του 2015 πια, η ομάδα μας θα ζήσει μια ακόμη διδακτική εμπειρία – μα πάνω απο όλα Μαγική.
Με το πέρας του εργαστηρίου λοιπόν, εκεί γύρω στις 2:00, προτείνουμε το πρόγραμμα να συνεχιστεί με μια υπέροχη βόλτα στις γύρω περιοχές ( Πλάκα, Μοναστηράκι ή όπου αλλού επιθυμούμε) για να απολαύσουμε το πρώτο καφέ του χρόνου μαζί και να συζητήσουμε όσα αφορούν μέσα και έξω απο το εργαστήρι μας. Μαζευτείτε λοιπόν για να περάσουμε όμορφα!!!!!! Μη λείψει κανείς.
The WordPress.com stats helper monkeys prepared a 2014 annual report for this blog.
Here’s an excerpt:
A San Francisco cable car holds 60 people. This blog was viewed about 2,300 times in 2014. If it were a cable car, it would take about 38 trips to carry that many people.
Το κλειδί για τη χώρα της Ροδιάς, σε χρώμα πορφυρό. Ανοίγει τη πύλη με λαλιές μουσικές…
Νότες αντηχούν σιγομουρμουριστά…
Ζωντανεύουν…
Αποκτούν αρμονία ρυθμική, αγαπητική…
Ένταση αυξανόμενη, δυνατή…
Ένταση που αρχίζει να σπάει…
Να κυματίζει…
Να ανεβαίνει σε χιονισμένα όρη…
Και οι νότες καλύπτονται με λευκή πάχνη…
Στριφογυρίζουν …
Χορεύουν στον αέρα…
Δίνουν τα χέρια…
Ενώνονται…
Ταξιδεύουν…
Απαλά ακουμπούν στη γη…
Την ποτίζουν ως τα έγκατά της…
Ξεκουράζονται στο ζεστό χώμα του πυρήνα της…
Στα σκοτεινά χωρίζονται…
Αναζητούν ρωγμές…
Βρίσκουν και ξεπηδούν ζωηρά…
Αναπνέουν πάλι αέρα…
Απλώνουν τα μουσικά σώματά τους οι νότες…
Αποκτούν το δικό τους όγκο…
Αισθάνονται την αλαφράδα τους…
Ανυψώνονται…
Οι νότες στη χώρα της ροδιάς δημιουργούν μια ιστορία. Κάλεσμα φαντασίας και δράσης. Ανατροφοδότηση για το Δέντρο της Ζωής.
Νέος χρόνος. Νέα σοδειά.
Το Δέντρο χαρίζει καρπούς.
Σπάει τα ρόδια του σε αγάπης κύματα.
Στη χώρα του… Καλωσορίσματα!
Εργαστήρι θεάτρου 
Πρέπει να έχετε συνδεθεί για να σχολιάσετε.