Month: Ιουλίου 2015

Μέγα Τέχνη!

11187315_514818098674246_3217153387898042308_o

Παρακολουθώντας το εργαστήρι θεάτρου Παύσις μαθαίνεις πολλά: εκπαιδευτικές μεθόδους και θεατρικές τεχνικές που θα σε βοηθήσουν στην επαγγελματική αλλά και προσωπική σου ανάπτυξη.

Μαθαίνεις πως οι ουσιαστικές σχέσεις, είτε δασκάλου προς μαθητή, είτε γενικότερα ανθρώπου προς άνθρωπο, μπορούν να γεννηθούν από ένα βλέμμα.
Μια μικρή κίνηση αγάπης, τρυφερότητας, συμπαράστασης την κατάλληλη στιγμή (όταν τη χρειάζεσαι/ται περισσότερο ή όταν αληθινά αισθάνεσαι πως θες να δώσεις).
Μια μόνο φράση ή και μια στιγμή σιωπής κοιτώντας τον άνθρωπο απέναντί σου.

Με αυτούς τους ανθρώπους έχει δημιουργηθεί κάτι μαγικό: δεν γνωρίζουμε αρκετά «τυπικά δεδομένα» ο ένας για τη ζωή του άλλου: οικογενειακές, επαγγελματικές, οικονομικές λεπτομέρειες που ίσως εάν είχαμε συναντηθεί υπό άλλες συνθήκες, από την πρώτη στιγμή θα φροντίζαμε να μαθαίναμε (τη δουλειά κάνεις, είσαι παντρεμένος, έχεις παιδιά.κτλ), ούτε συναντιόμαστε συχνά ούτε τηλεφωνιόμαστε, αφού η ζωή του καθενός έχει το δικό τής ρυθμό, μα όταν βρισκόμαστε είναι σαν να μην πέρασε μια στιγμή. Τα νήματα που μας έχουν τρυφερά ενώσει είναι από τόσο απλά και σημαντικά υλικά, γι αυτό και δεν πρόκειται να εξαλειφτούν ποτέ. Ο όγκος των μικρών τεράστιος.

Κι όλο αυτό αναγνωρίζεται ως Τέχνη. Μέγα Τέχνη!
Αυτό νομίζω, πως τελικά μας δίδαξε ο Εμψυχωτής μας, Σίμος Παπαδόπουλος κι όσο ζούμε θα του το οφείλουμε.
Την Τέχνη της ανθρώπινης ουσιαστικής σχέσης.
Την Τέχνη να ερωτεύεσαι τη Ζωή.
Την Τέχνη να δημιουργείται «Καταφύγιο για τα δύσκολα», όπως λέει και η συνοδοιπόρος.

«Θα μαι κοντά σου όταν με θες», κι αυτό παιδιά, είναι πολύ, πολύ Σημαντικό.

σ.σ.γράφοντας για την ομάδα μας, για το βιβλίο μας. Όμορφες διακοπές στους συνοδοιπόρους που καλοκαιριάζουν σε αμμουδιές και ψυχές

Αιμιλία (26)

 

Advertisement

autumn leaves

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ

ΓΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ-ΛΕΥΚΩΜΑΤΟΣ

 

Καλοί μου Φίλοι,

Tο Εργαστήρι Θεάτρου ΠΑΥΣΙΣ με θέμα «Το Θέατρο στην Εκπαίδευση και η Εμψύχωση» ολοκλήρωσε για τη φετινή χρονιά 2014-2015 τις συναντήσεις του, τόσο στο Χώρο Τέχνης 14η ΜΕΡΑ, όσο και στην Ελατού της Ορεινής Ναυπακτίας (χειμερινή – καλοκαιρινή). Ήδη εδώ και καιρό συζητήσαμε, και ολοένα και περισσότερο καταδείχτηκε η ανάγκη πολλών από εσάς να εκδώσουμε συλλογικό τόμο με αναστοχαστικό και αναμνηστικό χαρακτήρα.

Και ήρθε η ώρα της πρόσκλησης!

Σας καλώ, λοιπόν, όσες και όσους συμμετείχατε στα εργαστήρια της Αθήνας και στις δυο εκδρομές στην Ελατού (χειμερινή – καλοκαιρινή) να εκδηλώσετε το ενδιαφέρον σας για τη δημιουργία του συλλογικού πονήματος, που θα εκδοθεί σε ηλεκτρονική και έντυπη μορφή.

Στείλτε τα κείμενά σας, τα οποία θα εμπίπτουν σε ποικίλες θεματικές (ημερολόγιο εργαστηρίων, Ελατού χειμερινή – καλοκαιρινή, ταυτότητα ομάδας, καταγραφή-περιγραφή δράσεων με αναφορά στη χρήση τεχνικών κ.ά.).

Κάθε κείμενο -που θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα επιμελημένο- ας κυμαίνεται από 600 έως 1000 περίπου λέξεις.

Παρακαλώ να στείλετε τα κείμενα μέχρι και 31 Αυγούστου στο νέο email του Εργαστηρίου μας: ergastiri.theatrou.pausis@gmail.com και να επιβεβαιώστε άμεσα με απαντητικό σημείωμα την ενδεχόμενη πρόθεσή σας να συμμετέχετε στη συγγραφή του βιβλίου.

 

Ο Συντονιστής και Εμψυχωτής του Εργαστηρίου

Σίμος Παπαδόπουλος

Μια φωτογραφία

Καλησπέρα,

όπως υποσχέθηκα, εδώ είναι διαθέσιμες οι φωτογραφίες από την καλοκαιρινή Ελατού:

https://www.flickr.com/photos/adaptatsios/sets/72157655504483579

Το video από τα γυρίσματα του Σαββάτου εδώ  (όταν ολοκληρωθεί το upload)

Καλό καλοκαίρι, ελπίζω να βρούμε κάτι φωτεινότερο από το κλίμα των ημερών.

Γιώργος

ένα ΟΧΙ

Ο ήλιος λάμπει και σιγά σιγά θα μας ζεστάνει ξανά, όπως μόνο αυτός ξέρει να κάνει. Τα καταγάλανα νερά των θαλασσών θα μας καλέσουν για μια παροδική εναπόθεση των χειμωνιάτικων σκέψεών μας. Και αυτά θα τα καταφέρουν. Σε μερικές μέρες από σήμερα αυτά που σκεφτήκαμε, βιώσαμε, φοβηθήκαμε, ελπίσαμε θα αποτελούν μακρινό παρελθόν και θα επιστρέψουμε στη λατρεμένη κανονικότητα των προηγούμενων πέντε χρόνων. Όλα καλά θα πάνε λοιπόν, μέχρι το επόμενο ΟΧΙ. Το ΟΧΙ εκείνο, που δε θα αποτελεί εντεταλμένη επιλογή, αλλά πινέλο για να γράψουμε στους δρόμους και στις καρδιές μας την ελπίδα. Την ελπίδα αυτή που θα βγει με βία από μέσα μας, μην μπορώντας άλλο να καταπατείται.
Και όταν αυτό το ΟΧΙ ανάψει, θα κάψει παππούδες που πίνουν καφέ, γιαγιάδες που μετρούν τη σύνταξή τους, μπαμπάδες δεξιούς, αριστερούς, μαμάδες νοικοκυρές, φεμινίστριες, θείους προικοθήρες, ξαδέρφια ανύπαρκτα, φίλους αδελφούς στον έρωτα, στον αγώνα, στο διαδίκτυο, στο βόλεμα, μικρά παιδιά κρυμμένα σε ηλεκτρονικές κρυψώνες, για να μην πάρουν τους πυροσβεστήρες, αλλά τα σπίρτα και να ξεχύσουν τη φωτιά παντού.
Έτσι με τη φλόγα του, ίσως κάνει αυτόν τον κόσμο (κόσμημα) να λάμψει, όπως οφείλει.

Υ.Γ. Οι ωραιότερες μάχες είναι αυτές που δεν έχουμε δώσει ακόμα.
Σας σκέφτομαι, σας φιλώ και σας αγαπώ.
Η δική σας Έλλη, Σταγονέλλη, Στέλλα Λάντα.

Παιχνιδάκι…Νουμεράκι! Βάλτε όλοι ένα χεράκι!!!

ΠΑΙΧΝΙΔΑΚΙ Ν’ ΑΡΧΙΝΗΣΕΙ!!!!
PhotoChooser-4184b1db-761c-48ae-a76a-c1dbfec040c9

Κόκκινη κλωστή δεμένη
στην αγάπη  γεννημένη.
Δώσε φόρα να γυρίσει
το παιχνίδι ν’ αρχινήσει!

Πέντε νούμερα πιο πάνω
αν τα χάσω, τι θα κάνω;
Να θυμάσαι και να δίνεις
όμορφες στιγμές μη σβήνεις!

Παιχνίδακι, νουμεράκι
να θυμόμαστε λιγάκι.
Ποτέ να μην ξεχαστούμε
μέχρι να ξαναβρεθούμε!

Να ‘τη, ήρθε η σειρά μου

για να δεις την αφεντιά μου!

Το εικοστέσσερα φωνάζω

για να μην το πούλμαν χάσω!

Κι όλο κάποιος θα «κοιμάται»…

Βρε σκουντήξτε τον, βρε άιντε!

Νέα βόλτα ν’ αρχινήσει

η καμπάνα πριν χτυπήσει!

Παιχνίδακι, νουμεράκι
να θυμόμαστε λιγάκι…
Ποτέ να μην ξεχαστούμε
μέχρι να ξαναβρεθούμε!

ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΟΔΥΣΣΕΑ… ΤΩΝ ΔΥΣΚΟΛΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

Boy with torch in forest --- Image by © Image Source/Corbis

 

Πώς να στο πω…

Σαν κατακίτρινη φέτα καρπουζιού φάνηκε στις πόλεις το χτεσινό            φεγγάρι.

 

 

 

Σε πείσμα των καιρών…

Tα σπόρια του κοιτούσαμε που έπεφταν στο μπαλκόνι του καλοκαιριού.
Πώς να στο πω..
Τα μαζέψαμε το πρωινό. Μαρτυρούσαν για τα ταξίδια τους. Άνεμοι τα στριφογύριζαν στο καράβι του Οδυσσέα.
Σε πείσμα των καιρών…
Σάλπαραν. Αναζητούσαν νοτισμένο χώμα σε πέλαγο από έλατα.
Πώς να στο πω..
Περιστρέφονταν, κοντοζύγωναν και απομακρύνονταν από το κατάρτι.
Σε πείσμα των καιρών…
Περίμεναν τους καιρούς τους γόνιμους στα Πρόσωπα που καλούνται να τους φροντίσουν με αγάπη. Να τους μοιραστούν.
Πώς να στο πω..

Ο Οδυσσέας κάποτε ελευθέρωσε τα σπόρια στους άνεμους. Ήρθαν οι καιροί… να γίνουν δέντρο καρποφόρο. Όραμα Μας… σε πείσμα των καιρών.

 

«Ότι δεν γράφεται, ξεχνιέται» είχε πει κάποτε, κείνος ο Ψυχωμένος Οδυσσέας, στη λευκή θάλασσα.
Κι από χτες, οι Οδυσσέες ακολουθούν…

Danbury, Essex, England, UK --- Lanterns hanging from trees in forest --- Image by © Lottie Davies/cultura/Corbis

 

SOS
Η πρώτη αποστολή σχεδιάζεται. Όλοι ας γίνουμε το στήριγμα του Άλλου σαν σε κείνη τη διαδρομή στο φαράγγι. Ας αναμένουμε σύντομα την πυξίδα για το Όραμά Μας!

 

Αιμιλία ή αν θέλετε,

Οδυσσέας 26

Ακούσατε, ακούσατε…! Μήνυμα από τον Οδυσσέα…!

Καλημέρα / Καλησπέρα φίλοι μου από την Ελατού…!
Σήμερα το πρωί ο ταχυδρόμος μου έφερε ένα γράμμα υπογεγραμμένο από κάποιον «Οδυσσέα». Όταν άνοιξα το φάκελο, βρήκα μέσα δύο χαρτιά. Το ένα ήταν ένα ημερόλογιο… Το άλλο ήταν εκείνο στο οποίο μου ζητούταν να σας κοινοποιήσω το ημερολόγιο αυτό.
 
Θανάσης Γιαννόπουλος
 

 Το ημερολόγιο ενός Οδυσσέα

    Βράδυ Πέμπτης… Το άγχος πάλι έχει επικρατήσει. Η ρουτίνα και οι υποχρεώσεις οδήγησαν πάλι ώστε το σακίδιο – αυτό το σακίδιο που με έχει συντροφέψει και με έχει υπομείνει κουβαλώντας τα βάρη και τις εξαρτήσεις μου, να είναι άδειο και να φωνάζει να το γεμίσω. Πάντα φωνάζει για να γεμίσει με καινούργιες εμπειρίες και ταξίδια…
    Ξημερώματα Παρασκευής… Το σακίδιο γέμισε! Πλέον περιμένει… Περιμένει να ξανανέβει στο βουνό. Τα μάτια κλείνουν. Τελευταία εικόνα οι Οδυσσέες με τις Σειρήνες τους στη βουνοκορφή. O Αυγερινός πλέον έχει χαθεί. Αν ήμουν εκεί, ίσως με ξυπνούσε ο κόκορας… Άραγε θα έχει κόκορα; Υπομονή…  Μισή μέρα ακόμα…
    …Επιτέλους, ήρθε! Μεσημέρι… Υπάρχει έντονη κίνηση στο μετρό. Επιτέλους, το αμάξι με το σακίδιο έφτασε. Μαζί με το σακίδιο έφτασαν δύο ακόμα ταξιδιώτες, τα σακίδια τους, τα μαδέρια από το πλοίο του Οδυσσέα και κάποια εξαρτήματα των ναυτών του. Υπομονή…θα έρθει. Μερικές τελευταίες κουβέντες για αυτό που αφήνουμε και για αυτό που θα έρθει. «Να το !!!», ακούστηκε. Σηκώσαμε τα κεφάλια μας. Επιτέλους,  το πούλμαν είχε έρθει. Οι πόρτες άνοιξαν… Τα πράγματα φορτώθηκαν…  Οι πόρτες κλείνουν.
…Επιτέλους, το ταξίδι για ακόμη μια φορά ξεκινά!!
Κυριακή Μεσημέρι. …Τελείωσε!! Το ταξίδι έφτασε στο τέλος.
    Οι πόρτες ανοίγουν για ακόμη μια φορά. Μπαίνουμε μέσα πλέον όλοι κουρασμένοι από το ταξίδι στην Ιθάκη του μυαλού και της ψυχής. Πέρασε λίγο η ώρα. Σιγά σιγά σηκώνεται ένας ένας και μιλάει, λέει για το ταξίδι του. Ακούω το όνομά μου. Πρέπει να σηκωθώ. Μα όχι ακόμα…τo δικό μου ταξίδι δεν έχει τελειώσει. Σηκώνεται ο επόμενος. Τα μάτια κλείνουν. Ξεκινάει για ακόμα μια φορά η συζήτηση. Δύο πολυθρόνες και στη μέση μια μαρμάρινη θήκη με το νερό της λήθης και της μνήμης. Κάθομαι στη πολυθρόνα, στην άλλη κάθεται ο συνομιλητής μου, ο καθρέφτης. Κάθε φορά η συζήτησή μας ξεκινάει με την ίδια πάντα φράση:  «Θυμάσαι; Θυμάμαι…».
    Θυμάμαι την πρώτη εικόνα της σπηλιάς που θα μένανε οι Οδυσσέες – ένα πανέμορφο ξενώνα κάπου στην Ελατού. Πρώτο βράδυ, φεύγουμε για το βουνό.
    Πόσο τέλεια η νύχτα στο  βουνό;! Σου ξυπνάει τις αισθήσεις σου! Τα αστέρια σου φωτίζουν το δρόμο, τα μάτια σου αρχίζουν να συνηθίζουν και να βλέπουν καθαρά, τα αυτιά γεμίζουν από την μουσική του αέρα την ώρα που παίζει μουσική με τα κλαδιά και τα φύλλα, τα πνευμόνια σου γεμίζουν οξυγόνο. Σήκωσε τα μάτια σου. Δες την εικόνα! Κράτησέ την! Νιώσε τα βήματά σου στο έδαφος…είναι σταθερά, είναι σίγουρα. Προετοιμάσου για το επόμενο…. «ΟΧΙ!!! Σας παρακαλώ, κλείστε το φακό!!! Διώξτε τη Σειρήνα της ανασφάλειας, νιώστε το αρχέγονο ένστικτό σας και αφήστε να κυριαρχήσει στις αισθήσεις σας για να μπορέσετε να ακούσετε, να δείτε και να νιώσετε το βουνό που σας παρέχει την ασφάλεια που ψάχνετε».
    …Σταματήσαμε. Ακούστηκε μια φωνή. Κάποιοι είπαν πως η φωνή ήταν του Σίμου, κάποιοι άλλοι πως ήταν το βουνό που τους μιλούσε. Αυτή η φωνή ξεκίνησε το ταξίδι μας στη Ιθάκη. Θυμάμαι να λέει:  «αργά…αργά» και ξαφνικά βλέπω μια πυγολαμπίδα να περνάει από μπροστά και να χάνεται μέσα στα δέντρα. Προσπαθώ να ακούσω. Δεν ακούω όμως. Οι δεκατέσσερις αναπνοές μου, δεν ακούγονται. Ένα δάκρυ κύλησε… «Μακάρι να ήσασταν εδώ να βλέπατε και να μοιραζόμουν μαζί σας, όπως κάθε φορά».
    Ξημέρωσε… Κάποιοι ταξιδιώτες προσπαθούσαν ακόμα να προσαρμοστούν, κάποιοι άλλοι περίμεναν να σαλπάρουμε για την επόμενη περιπέτεια. Ξεκινάμε για το εκκλησάκι. Όχι όλοι! Πρέπει να μείνω πίσω. Πόσο πολύ ήθελα να πάω και εγώ παρέα με τους συντρόφους μου! Όχι, όμως…! Πρέπει να μείνω! Αν δεν φτιάξουμε τους αρμούς στο καράβι μας, το βράδυ δε θα μπορέσει να μας ταξιδέψει για τις Σειρήνες.
    Ναι, σταμάτα να φωνάζεις! Σε άκουσα! Ήρθε και σένα η ώρα σου καλό μου σακίδιο… Ήρθε η ώρα να ανέβουμε στο βουνό. Η πορεία μας ξεκίνησε. Πού; Κάπου! Τί σημασία έχει; Επιτέλους, είμαι στο βουνό! Άνοιξε τα μάτια, τα αυτιά, το κάθε κύτταρο πάνω στο δέρμα σου. Δες, άκου και νιώσε την αρμονία στα χρώματα, τη μουσική , τη ζεστασιά, την απεραντοσύνη, την ομορφιά και την τελειότητα του καμβά που ζωγράφισε ο Θεός το βουνό και το μοιράστηκε μαζί σου. Μου είπες ευχαριστώ που σου κράτησα το χέρι για να ανέβεις το βουνό! …Σου γέλασα και σου είπα μην ζητάς ευχαριστώ. Ποτέ όμως δε σου είπα ότι εγώ πρέπει να σε ευχαριστήσω που με εμπιστεύτηκες να γίνω το στήριγμά σου…και χάρη στην βοήθειά σου, δεν είχα βάλει το κεφάλι κάτω και την ώρα που περπατούσα μου έδινες το χρόνο να το σηκώσω και να δω γύρω μου.

Ο Πεζοπόρος Οδυσσέας

    Μια ακόμα πολυθρόνα ήρθε ανάμεσα στο καθρέφτη και εμένα. Δίπλα μας κάθισε ο Οδυσσέας. Είχε βραδιάσει… Με άφησε να κάτσω στην άκρη και πήρε αυτός τα ινία. Μπήκε στο κέντρο, σε φώναξε, σου έδειξε την ομάδα σου, τον αδελφό συνταξιδιώτη σου για το υπόλοιπο βράδυ και που αν το αποφασίσεις ίσως και για το υπόλοιπο της ζωής σου. Κάποια στιγμή ο Οδυσσέας κάθισε στη μέση του χώρου όπου βρισκόσουν και με άφησε για λίγο να βγω στην επιφάνεια για να σε ακούσω να παίζεις, να γελάς, να προσπαθείς να ξεγελάσεις τους μαυραγορίτες, να τραγουδάς, να χορεύεις. Σε ευχαριστώ που άνοιξες την ψυχή σου και την άφησες να βγει στον αέρα…να τη μεταφέρει στο βουνό και να την ακούσουν όσοι θελήσουν!
    Το ταξίδι τελείωσε! Ο Οδυσσέας έφυγε… Εσύ όμως είσαι ακόμα εκεί! Είσαι εκεί… Κάθισες δίπλα μου και μοιράστηκες το πολύτιμό σου… Το πολύτιμό σου, εκεί που αποθήκευσες κομμάτια της μνήμης και των συναισθημάτων σου. Κομμάτια από την ψυχή σου. Σε ευχαριστώ που τα μοιράστηκες μαζί μου και με άφησες να σε δω χωρίς τοίχους! Σε ευχαριστώ που μου έδωσες τη  λέξη μου, την ΑΛΗΘΕΙΑ μου σε ένα χαρτί με λίγη φύση που έφτιαξες με τόσο αγάπη παρέα με την αγνή αγάπη ενός παιδιού!
    Ξημέρωσε… Εσύ όμως είσαι ακόμα εκεί! Είσαι εκεί για να μου κλείσεις τα μάτια και να γίνεις ο οδηγός μου σε ένα άλλο ταξίδι, κάπου ψηλά στον έναστρο ουρανό που μπορεί να πάει μόνο η ψυχή. Είσαι εκεί για να με δέσεις με τον σύντροφό μου σε ένα κατάρτι και να ακούω τις Σειρήνες γύρω μου… Να προσπαθώ να τις φτάσω, αλλά να με κρατάει ο αδελφός μου καθώς τον κρατάω κι εγώ μακριά από τις δικές του. Είσαι εκεί για να σε ακούσω να λες τις σκέψεις σου και να σε βλέπω να τις εκφράζεις μόνη, εκεί, στο λευκό σεντόνι, χορεύοντας σε ένα δικό σου ρυθμό.
    Για μια ακόμα φορά θα βρεθώ στο βουνό, θα σε δω να κουβαλάς τα βάρη της ομάδας, να περνάς τα εμπόδιά σου και καμιά φορά να επιλέγεις να πέφτεις μέσα σε αυτά. Σε άκουσα να με λες «Γκούφη». Κρατήσαμε τα χέρια μας κάτω από τα δέντρα και σε χαιρέτησα. Μου είπες «εις το επανιδείν» ή «αντίο»; …  Ό,τι και να είπες,  «ΑΝΤΙΟ» σίγουρα δεν ήταν γιατί πλέον είσαι μέσα στην καρδιά μου και από εκεί δεν μπορείς να φύγεις, όσο μακριά κι αν είναι το σώμα και η ψυχή σου.
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, όσο πιο αγνά, όσο πιο δυνατά μπορώ για την κάθε φορά που ήσουν εκεί. …Ακούστηκε μια ομιλία… Κάποιος μιλούσε… Πρόλαβα να ακούσω μια λέξη: «Ξωτικό»…
Οι πολυθρόνες φύγανε… Τα μάτια άνοιξαν… Ποιο να είναι άραγε το ξωτικό – προστάτης μου;

Υ.Γ.

«Θυμάσαι; Θυμάμαι…»

Πάντα να θυμάσαι την Ελατού σου, τον Οδυσσέα σου

και το ταξίδι για την Ιθάκη της ψυχής σου.

Ένας άλλος Οδυσσέας.
Ένας Οδυσσέας σαν εσένα.

Η Αλήθεια είναι Φως στο σκοτάδι. Αν την πλησιάσεις όμως πολύ, θα σε κάψει…

(writted by Thanasis Giannopoulos)

«Σκότωσα τον… Ρωμαίο μου» Σας περιμένω στην παράσταση μας!

Μια διασκευή του έργου ‘’Και Ιουλιέτα’’του Άκη Δήμου.
Ένας συνδυασμός κίνησης , λόγου και τραγουδιού από τους σπουδαστές του 92 Art School.
Τι σημαίνει ερωτεύομαι; Τι σημαίνει ν’ αποδέχομαι τον εαυτό μου και τα θέλω μου; Τι σημαίνει να μπορώ να σταθώ αντάξιος στο φυσικό φαινόμενο που ονομάζεται έρωτας;
Το έργο μας βασίζεται στο κείμενο του Άκη Δήμου και στον μύθο της Ιουλιέτας . Η εφηβεία της έχει πλέον περάσει στον κόσμο της λήθης.Έχει μάθει να ζει μακριά από τον εραστή της. Είναι ένα απομεινάρι τραγωδίας, μια γυναίκα μόνη, κουρασμένη, απογοητευμένη, βαθιά ερωτευμένη με έναν άνδρα που δεν μπορέσει ποτέ να ξαναέχει.Και θυμάται…
Ένας μονόλογος βαθιά ποιητικός από τον εξαιρετικό Άκη Δήμο. Μια σύγχρονη ματιά του έρωτα , της αγάπης , της απομόνωσης που σε καμιά περίπτωση δεν έχει να κάνει με το αν είσαι γυναίκα ή άντρας. Αλλά Άνθρωπος!
΄΄Τρέμω για αυτά που θα ‘ρθουν, τα λιγότερα΄΄

Σκηνοθεσία- Ερμηνεία : Μεράβογλου Έφη
Πιάνο : Αγγελική Δέλλα
Εμφανίζονται: Άκης Κουμπής, Βάλια Φιλίππου, Λουκάς Ξαπλαντέρης, Ανδριάνα Σταυριδοπούλου, Γεωργία Χατζηθεοδούλου, Χριστίνα Μούζη, Αγάπη Φωτεινοπούλου.
Φώτα: Γιώργος Κάλτσας

Αύριο στις 9:15 μ.μ.
L.A. Theater (Life & Art)

Λεωφόρος Κωνσταντινουπόλεως 82, 10435 Αθήνα

Η ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΣΕΙΡΗΝΩΝ

The Scream

Μισητές, τέρατα, αρπακτικά θεωρηθήκαμε μέσα σε τούτο τον ντουνιά
Σε ταξιδιώτες τρομερούς, φόνισσες για τους πιο πολλούς
Μα για κοιτάξτε μας καλά, να απολογηθούμε θέλουμε ρητά
Δαίμονες είμαστε του νου και του δικού σας του μυαλού
Τραγουδάμε δυνατά μόνο σε ανοιχτά αυτιά
Το κερί και το σχοινί δε μας σταμάτησε στιγμή
Όνειρα, φόβους και σιωπές ταχθήκαμε να ψιθυρίζουμε στον καθένα σας
Βαρύ κλήρο κουβαλάμε, καθώς τους δαίμονές σας τραγουδάμε
Σε νέο δρόμο για τη λύτρωση σας οδηγάμε με σφοδρότερα πάθη να νικήσετε τα πάθη σας
Να μη φοβηθείτε την καταστροφή, αλλά να μάθετε από αυτή
Να μη δεθείτε στο κατάρτι της ανοχής, ούτε να χαθείτε φιλώντας μας
Αλλά μία και αμετάκλητη επιλογή του δαίμονά σας να κάνετε μέσα στον αδυσώπητο χαμό της ανθρωπότητας
Ξένοι, να κόψετε τους δεσμούς με την πατρίδα, που σας έντυσε με πανοπλία βαριά
Απαλλαγμένοι να χαρείτε την αδέσποτη αρετή σας
Γιατί αγαπημένοι ταξιδιώτες, η αρετή δεν εξουσιάζεται ανάλογα με την εκτίμηση ή την περιφρόνηση που θα της δείξεις, αλλά κατακτιέται στον δρόμο της καθημερινής λύτρωσης
Μιας λύτρωσης ανατριχιαστικής που δε θα ψέλνει στα αυτιά σας τραγούδια, μα θα βροντοφωνάζει: «Πολέμα!».

Έλλη (Στέλλα Λάντα)

ΣΕΙΡΗΝΑ

«Μια φωτιά είναι κρυμμένη
σε καθετί που βλέπεις.»
Βίκτωρ Ουγκώ

Έβαλε φωτιά
και στη Ρώμη
και στην Καρχηδόνα
και στην Αλεξάνδρεια

Με πυροτεχνήματα νυχτερινά
από στεναγμών
και ψιθύρων
υλικά
σαγηνεύει
του Εσύ τη σκοτεινιά

Καθηλωμένη
σε πάθη κι ενοχές
με άριες και σιωπές
αργοβουλιάζει
από ματιά σ’ άλλη ματιά
και σπάζει
και τα κατάρτια και τα δεσμά

 

Φλεγόμενη…

 

Αναστασία Ν. Μαργέτη
anamargeti@yahoo.gr