Πώς να στο πω…
Σαν κατακίτρινη φέτα καρπουζιού φάνηκε στις πόλεις το χτεσινό φεγγάρι.
Σε πείσμα των καιρών…
Tα σπόρια του κοιτούσαμε που έπεφταν στο μπαλκόνι του καλοκαιριού.
Πώς να στο πω..
Τα μαζέψαμε το πρωινό. Μαρτυρούσαν για τα ταξίδια τους. Άνεμοι τα στριφογύριζαν στο καράβι του Οδυσσέα.
Σε πείσμα των καιρών…
Σάλπαραν. Αναζητούσαν νοτισμένο χώμα σε πέλαγο από έλατα.
Πώς να στο πω..
Περιστρέφονταν, κοντοζύγωναν και απομακρύνονταν από το κατάρτι.
Σε πείσμα των καιρών…
Περίμεναν τους καιρούς τους γόνιμους στα Πρόσωπα που καλούνται να τους φροντίσουν με αγάπη. Να τους μοιραστούν.
Πώς να στο πω..
Ο Οδυσσέας κάποτε ελευθέρωσε τα σπόρια στους άνεμους. Ήρθαν οι καιροί… να γίνουν δέντρο καρποφόρο. Όραμα Μας… σε πείσμα των καιρών.
«Ότι δεν γράφεται, ξεχνιέται» είχε πει κάποτε, κείνος ο Ψυχωμένος Οδυσσέας, στη λευκή θάλασσα.
Κι από χτες, οι Οδυσσέες ακολουθούν…
SOS
Η πρώτη αποστολή σχεδιάζεται. Όλοι ας γίνουμε το στήριγμα του Άλλου σαν σε κείνη τη διαδρομή στο φαράγγι. Ας αναμένουμε σύντομα την πυξίδα για το Όραμά Μας!
Αιμιλία ή αν θέλετε,
Οδυσσέας 26
Εργαστήρι θεάτρου 